Nie potrafię uklęknąć przed Tobą, Królowo.
Nie potrafię się pokłonić, wyrzec choćby słowo.
Jesteś z nami, Jesteś wszędzie,
w małej stokrotce, w piórach łabędzich.
Z polskich jezior i lasów.
Taka swojska, taka nasza.
Z Częstochowy i z Wełtynia,
gdzie żem wiary uczyć się zaczynał.
Do dziś, jak tylko potrafię
wielbię Ciebie w mojej parafii.
W Tobie nadzieję pokładam,
Matko dobrej rady
Tobie swój los powierzam,
Arko przymierza
Przed Tobą staję skruszony,
Pocieszycielko strapionych.
Przyczyno naszej radości,
w każdym domu gościsz.
Uzdrowienie chorych,
w każdym progu stoisz.
z obliczem pociętym blizną
Królowo mojej ojczyzny.
Z północy, z południa
Z sierpnia i z grudnia.
Zimą i wiosną.
Taka prosta, radosna
Taka czuła, zatroskana
Nasza Mama ukochana.